Rozdział 15

Rozdział 15

~~Perspektywa Anabeth~~

-On w ogóle się kiedyś obudzi?-zapytała Lessa. Wszyscy, czyli ja, Maryse, Robert, Lessa, Max, Izzy i Magnus, byliśmy w sali szpitalnej w której, na jednym z łóżek leżał Jace. Odkąd stracił przytomność minęły dwa dni. Dwa dni które były ciężkie dla każdego w Instytucie. 

O Clary nie było wieści. Nawet Magnus nie mógł jej znaleźć za pomocą Czaru tropiącego, tak jak zrobił to wcześniej. Jak mówił, taka sytuacja ma dwa wyjścia. Albo ktoś nałożył na nią czar ukrywający albo... nie żyje.

Alec też zaginął. Podobno w ogóle nie dotarł do Cichego Miasta. Z nim jest tak samo jak z Clary. Przepadł. Ale przez to co się stało z Jace`m, dało nam do myślenia. Od tak nikogo nie boli głowa, aż tak by jego parabatai mdlał i nie odzyskiwał przytomności przez dwa dni.
-Les, nie wiesz że nie mówi się takich rzeczy przy...-szukałam słowa. Jace nie był ani chory ani nic mu nie było a jednak nie dało się go obudzić. To tak jak by zasnął w bardzo twardy sen i nic ani nikt go nie zbudzi.-Po prostu się tak nie mówi.-zakończyłam.
Nie wierzyłam że mam siostrę. Opowiedziała nam o sobie wszystko ale ja nie pamiętam by kiedykolwiek  moja mama była w ciąży. Ale nawet tego nie zauważyłam, to dlaczego to przede mną to ukrywali?
-Idę zrobić sobie kawę. Ktoś coś jeszcze chce?-zapytała Maryse, wstając z niskiej kanapy która stała koło drzwi do łazienki. Wszyscy pokręcili przecząco głowami. Chyba tylko ja nie mogłam tu dłużej wysiedzieć.
-Ja chętnie napiję się herbaty, więc pójdę z tobą.- spojrzałam na piękną i nieruchomą twarz chłopaka po czym pośpieszyłam za kobietą. Jej obcasy stukały tak głośno że echo niosło się po całym Instytucie. 
-Anabeth... wybacz, że pytam w takiej chwili ale, ty i Jace nadal jesteście razem?-zapytała Maryse z wachaniem, tym samym przerywając ciszę która po między nami zapadła. 
-My i Jace nadal jesteśmy razem... przynajmniej tak mi się wydaję...-powiedziałam smutnym tonem. Maryse nie odpowiedziała, a ja dalszą drogę do kuchni odbyłam patrząc się w podłogę.
Po chwili weszłyśmy do kuchni. Pomieszczenie było urządzone, o dziwo, nowocześnie. Wszędzie chrom, metal a przeważającymi kolorami były tutaj biel i czerń. Maryse podeszła do ekspresu do kawy, położyła filiżankę która minucie była pełna czarnego esspresso. Podniosła ją ostrożnie i upiła łyk po czym zapytała.
-Czy ty i Jace... czy wy już... no...-plątała się.-Czy wy planujecie dzieci?-wypaliła na jednym wdechu. Gdy to mówiła ja właśnie słodziłam herbatę-poprawka, chciałam posłodzić ale i łyżeczka i cukierniczka spadły na podłogę. Odwróciłam się do niej.
-Przepraszam Maryse, ale o co ci chodzi?
-O Clave. Pamiętasz list od nich, o którym wam mówiłam? Było w nim nie tylko ostrzeżenie przed Clary, ale i nowe punkty do kodeksu. I jeden z nich mówił...-znowu się zawiesiła.
-No dalej Maryse! Co w nim było?!-pośpieszałam ją.
-Że teraz każde dziecko które się urodzi w ciągu pięciu lat, od teraz, ma być oddane do Akademii i nie będzie miało prawa spotykania się z rodzicami. Wręcz nie będzie wiedziało kim są jego rodzice-mówiła z wielkim smutkiem.
-Nie, ja z Jace`m na razie o tym nawet nie myśleliśmy.
-Aha...-bąknęła kobieta.
-Maryse, czy coś...?-zaczęłam bo czułam że coś przede mną ukrywa ale...
-Jestem w ciąży.-zamurowało mnie. 
-Ja... to znaczy... To wspaniale Maryse! Gratulację!-wykrzyknęłam szczęśliwa i już miałam ją uściskać, ale spojrzałam na jej minę i to mnie powstrzymało- o co chodzi? 
-Nie słyszałaś co przed chwilą powiedziałam? Clave zabiera dzieci!- krzyknęła ze łzami w oczach. 
-Na Anioła...-szepnęłam i przytuliłam. Ona zaczęła płakać mi w ramię.
-Jestem w...piątym tygodniu. Magnus...mi...powiedział- łkała. Nagle usłyszałam krzyk. Krzyk rozpaczy. Ale co najważniejsze... znałam ten krzyk!
-HALO?! JEST TU KTO?!
Biegłam w stronę głosu. Musiałam wbiec po schodach, skręcić w prawo, potem w lewo, jeszcze raz w prawo i przejść przez drzwi. Znałam tą drogę bo prowadziła ona do mojego pokoju. 
Gdy wbiegłam do mojego pokoju nikogo nie było. I wtedy znowu...
-TU JESTEM!-krzyk i szloch dobiegał z drzwi na przeciwko. 
Z drzwi... Clary.
Wparowałam tam i od razu zobaczyłam na środku pokoju burzę rudych loków.
Clary.

***

~~Perspektywa Clary~~

Obudziłam się na czymś zimnym. Ogólnie zimno otaczało mnie z każdej strony. Otworzyłam oczy... i nic nie wiedziałam. Ciemność.

CO...?! O boże... jestem ślepa... NADAL! Byłam w niebie i jestem ślepa! Ale...

Czy na pewno byłam w niebie? Czy rozmawiał ze mną Anioł? A może ja po prostu śniłam? Jeśli tak, to jak długo spałam? I najważniejsze...

Jak mam wrócić do domu?

Spróbuj teraz, Clarisso. Wydostań się stąd tak samo jak tu się pojawiłaś.

Usłyszałam ten sam cudowny głos co we śnie... Albo na jawie. Czy wszystko zawsze musi być tak skomplikowane?!

Spokojnie. Podnieś się i podejdź do ściany.

Niechętnie, ale zrobiłam to co mi kazał głos. Poniosłam się powoli i przyłożyłam rękę do ściany. Pomyślałam o Instytucie, a mianowicie o swoim pokoju. Skupiłam się na jego ścianach, łóżku, wielkim oknie przy którym siedziałam i rozmyślałam...

I nagle poczułam się jak bym spadała z zawrotną prędkością. Krzyknęłam, nie tyle ze strachu ile z zaskoczenia. Leciałam tak około dziesięć sekund po czym zostałam "wyrzucona" na podłogę. Upadłam na kolana i ręce.

Nie wiedziałam czy dobrze trafiłam. Złapałam się czegoś i powoli wstałam. Zrobiłam pierwszy krok i upadłam. Próbowałam kilka razy wstać ale zawsze kończyło się tak samo jak pierwsza próba.

W końcu nie wytrzymałam i wrzasnęłam rozpaczona.

-HALO?! JEST TU KTO?!
Przez chwile nie usłyszałam nawet małego ruchu. Gdy miałam po raz kolejny wrzasnąć... ktoś trzasną drzwiami i to całkiem blisko. Poczułam przypływ nadziei.
-TU JESTEM!-krzyknęłam. Dosłownie po trzech sekundach otworzyły się z hukiem drzwi. 
-Kto tu jest?-zapytałam. Teraz poczułam dreszcze. Nie wiedziałam gdzie jestem i jacy ludzie tu są. Mógł to być każdy ale...
-CLARY?! NA ANIOŁA!!!-usłyszałam głos który sprawił że miałam się zaraz rozpłakać ze szczęścia. Głos Anabeth- HEEEEEEJJJJ!!! DO POKOJU CLARY!!! WSZYSCY!!! NATYCHMIAST!!!-wrzasnęła.
Po chwili poczułam jak kładzie ręce na moich plecach i odwraca mnie w jej stronę. Natychmiast zamknęłam oczy. Nie chciałam żeby je widziała.
-Na Anioła, Clary! Tak się martwiliśmy! Nie wiedzieliśmy gdzie jesteś, co się z tobą działo...-przerwała swój potok słów.- Clary spójrz na mnie. Jak się czujesz?-zapytała z paniką.- MAGNUS!-zawołała- MAGNUS PRZYŁAŹ TUTAJ!- Clary spójrz na mnie-powtórzyła a ja poczułam jak łza spływa po moim policzku.-Clary nie płacz. Wszytko będzie dobrze. Spójrz na mnie, i powtarzaj: Wszystko...
-Kiedy, Anabeth, ja nie mogę spojrzeć na ciebie.-powiedziałam płaczliwym tonem. I w końcu otworzyłam oczy. 
Usłyszałam jak dziewczyna nabiera gwałtownie powietrza. Wtedy już nie wytrzymałam i z moich niewidzących oczu poleciało więcej łez. Ana mnie przytuliła i zaczęła kołysać i uspokajać.
-Ciii... Clary, spokojnie...-nagle poczułam się zmęczona. 
Ostatnie co usłyszałam to kilka osób wpadających do pokoju i okrzyki: szczęścia, przerażenia, ulgi...
A potem już nic. 
Pustka.




Witaaaaaam! Jestem z nowym rozdziałem! 
I powiem szczerze, że nie najgorszy mi wyszedł, a co ważniejsze też nie za krótki! 
Mam wielką nadzieje że wam się spodoba :*** 
P.S. Przepraszam za błędy :*
PP.S. Nie wiem kiedy będzie nowy rozdział :/

Hymmm to chyba wszystko... :*
Do następnego pisania :***

Clary :*